ULAMAQ İSTƏYİ – Eldəniz Quliyev yazır

Xocalı şəhidlərinə ithaf

Havadan qan qoxusu gəlirdi. Ermənilər kəndi təzəcə tərk eləmişdilər...

Cavan bir əsgər mənə yaxınlaşdı:

- Siz burda kino çəkəcəksiniz?

- Hə, - dedim.

- Dalımca gəlin!..

Dinməzcə arxasınca düşdüm. Kəndn aşağı hissəsində ensiz bir arx vardı. Əsgər arxın kənarındakı tənha ağaca çatıb dayandı.

- Budu... - dedi və nə üçünsə səsi titrədi. - Ermənilər Xocalıdan əsir götürdükləri qız-gəlinlərimizin dördünü bu kənddə saxlayıllarmış!.. – Deyəsən, bu dəfə onun bütün vücudu əsdi. - Bir həftə əvvəl it uşaqları həmin qızları saçlarınnan... hörüklərinnən bax bu ağacdan asıblar... Meyitlər... meyitlər ağırlaşıb düşüb... amma ...

- Nə amma?! - Öz səsimə özüm diksindim.

- Saçları... saçları başın dərisiylə birgə... – Sözünə davam edə bilməyib... için-için inlədi.

Elə bil qəfl yerə mıxladılar məni. Ürəyimin döyüntüsünü gicgahlarımda hiss etdim...

... Ağacın əyriş-üyrüş budaqlarından... iki cüt hörük sallana qalmışdı... Və bu an mən... ulamaq, it kimi ulamaq istədim...

Amma o vaxt heç ağlıma da gəlməzdi ki, bu qərib hörüklər ağır daş parçalarına çevrilib həmişəlik ürəyimdən asılı qalacaq...

Eldəniz QULİYEV